Zijn, tussen eb en vloed

Met een volgende woelige energie, dat als een stevige wind over ons land raast, voel ik mij moe en wil ik even niks anders dan mijzelf terugtrekken en even coconnen. Ik voel afgelopen dagen even niet de behoefte om mij te verbinden met wie of wat dan ook. Niet dat ik me neerslachtig voel maar ik merk dat ik ruimte dien te maken om mijn lichaam weer even te resetten en mijn hoofd tot rust te brengen. Dit kan een paar uur zo aanvoelen, een dag, wie weet, dat maakt ook niet uit.

Mijn lichaam en hoofd vraagt om rust, om zich weer even te resetten en zich uit te lijnen, weer in balans te komen. Ik voel dat er afgelopen periode weer flink wat transformaties hebben plaatsgevonden op alle vlakken. Emotioneel, mentaal, fysiek, ook ondersteunt door de zonnestormen en lichtcodes. Ik merk het aan mijn eetpatroon, aan mijn ogen. Ik ervaar de laatste tijd dat mijn ogen minder scherp zijn en op andere momenten weer wel. Sinds tijden, vooral toen ik klein was, zie ik ook weer groot en klein. Hier bedoel ik mee dat, als ik ergens naar kijk, bijvoorbeeld de lamp dichterbij komt, groter wordt en dan weer naar achteren schuift, kleiner wordt. Nieuwe her-bedradingen noem ik het maar even. Steeds meer losgekoppeld van wat je gewend bent te zien en te ervaren. Je bewustzijnsverruiming is zich steeds meer aan het integreren in het hier en nu en in je fysieke lichaam. 

Er gebeurt heel veel. Dit is zo voelbaar in het collectief en het enige waar ik nu behoefte aan heb of naar neig is naar binnen te keren. Om niet de drukte op te zoeken of om ergens over na te denken, maar om simpelweg in mijzelf te zijn. Dit toestaan zonder hier iets van te vinden, of invulling aan te geven. Dit voel ik ook een beetje in de energie. Geen behoefte aan en even geen energie voor, maar vooral even geen zin om ergens iets van te vinden. Aanwezig zijn maar voor de rest nergens aan gekoppeld hoeven of willen zijn. De informatie en energiestromen vliegen je om de oren, afleiding alom maar in mijn eigen energie willen zijn is wat ik nu ervaar. Ik hoef hier trouwens niet eens in te willen zijn, ik ben er alreeds, door hier in overgave, te zijn.

Hoe fijn is dat, in elk moment voelen wat zich aandient, waar mijn behoefte ligt en hier dan in meegaan. Zonder te wikken of te wegen maar het nu moment volledig omarmen, meer is er ook niet.

De energie in dit huidige moment, mijn eigen energie laat mij de ruimte voelen en innemen om even niks te plannen, (deze worden vooral en steeds meer in het nu afgestemd, in het moment, spontaan) en al helemaal niet te moeten, maar ook niet alles te willen. Dat alles oké is in het moment. En zo mijmer ik weer eventjes in mijzelf maar ook wetende en rustende dat ik in elk moment alles kan doen, kan gaan bewegen en zeker ook zal gaan doen, zoals het goed voelt voor mij, met passie, focus en intentie. Zoals eb en vloed.

Maar voor nu is dit weer even naar binnen keren, in de rust in mijzelf. De natuur in gaan, een bad nemen, achter de laptop, werken, in mijn eigen ritme. Volledig even in mijzelf zakken en mijn eigen ritme volgen, en dat is afstemmen in mijzelf. Waar mijn behoefte ligt en hier naar luisteren. Bewegen maar vooral zijn en zakken in en met wat zich aandient in mij, morgen is weer een nieuwe dag. Ik geef mijzelf en mijn lichaam de rust en ruimte die het vraagt en nodig heeft in het moment. Dit is jezelf dragen, ongeacht wat. Volledig in je eigen energie je bewegen tussen alles dat is. Vloeiend aanwezig zijn maar ook tegelijkertijd solide, verankerd in mijzelf, in mijn rustpunt, mijn Bronenergie.

Tussen het eb en vloed… BEN JE… zonder het gevoel vast te zitten, niet te stromen of te snel te stromen. Tussen eb en vloed is het nog voelbaarder dat jij een heelheidswezen bent, is alles er al. Ik ben precies waar ik hoor te zijn, daar waar ik nu ben. In mijn eigen ritme bewegend in en tussen alles wat is en zich ontvouwt in het hier en nu.

In verbinding 💕, Ursula