Energetische wezens

Het kunnen pittige dagen  geweest zijn en nog. Vooral in de verbinding met jezelf en anderen. Als hier geen balans is, dan kan het je even teveel (geworden) zijn. Vooral aspecten als je ruimte innemen, je plek innemen, grenzen stellen, gaan staan voor jezelf, verantwoordelijkheid nemen voor je leven en verantwoordelijkheid teruggeven die jij draagt maar niet van jou is. 

Het kan zijn dat je op dit moment voor beslissingen staat waar je echt niet meer onderuit kan. Soms noodgedwongen. Je kan jezelf niet meer ontzien. Er wordt je nu gevraagd jouw vroegste/diepste programmering(en) los te laten, deze identificatie los te laten, dit kan zo diep verweven zijn in jou dat je het niet eens doorhebt. Maar diep in je hart weet je en voel je dat je niet anders meer kan, dan het roer omgooien.

Om dit ook met compassie te doen, naar jezelf.  In hoeverre heb ik nog innerlijke strijd met mijzelf. In hoeverre erken ik mijzelf nog niet als een vonk van de Bron, met andere woorden; Bron heeft geen oordeel en omarmt alles van zichzelf, houd niks vast.

Ik houd nog steeds energie vast. Wat inhoud dat ik mijzelf nog steeds afrem in mijn eigen Bron zijn, in het vrij doorstromen van de energie in mijn systeem. Dat heb ik afgelopen zaterdag op een wat hardere manier mogen ervaren. Ik merkte dat ik mezelf weer voorbij liep en dat niet erkende in mijzelf, teveel samensmelten met mijn kinderen en anderen, weer mijn leven laten leiden en mijn eigen ruimte niet innemen, niet voor mezelf kiezen. s’ middags liep ik gehaast via de achtertuin naar binnen en gleed ik uit. Ik viel met mijn scheenbeen tegen de punt van een lage kast aan en belande op de grond. Mijn scheenbeen open, mijn elleboog open. 

Ik was mij hiervan bewust want het deed flink zeer, maar dit was alleen de trigger naar iets diepers. Er kwam iets diepers naar boven en terwijl ik dit nu typ, knijpt mijn keel weer dicht. Ik brak en op dat moment, vanuit het diepste van mijn ziel en lichaam kwamen emoties naar boven die ik heel lang had weggestopt. Ik kon mij alleen nog maar overgeven aan een diep huilen en in overgave alles in mijzelf loslaten, doorvoelen en laten zijn, laten stromen.

Ik moest mijzelf erkennen in het nog steeds niet volledig dragen van mijzelf. Omdat ik zo abrupt tot een halt werd geroepen kon ik niet anders dan erkennen maar vooral voelen dat ik mezelf nog steeds te kort deed, waar ik mezelf geen liefde gaf en dit volledig toestaan er te laten zijn maar dit nu ook vooral te voelen, vrij te laten in mijzelf. Ik liet mijzelf toe volledig in mijn hartcentrum te zakken en mijzelf hierin te ontvangen, in de ruimte in mijzelf, mijzelf voor eens en voor altijd volledig bestaansrecht te geven.  

Op zo’n moment kan het aanvoelen alsof je hele wereld instort. Het kan op dat moment zo aanvoelen maar eigenlijk is het, het loslaten van iets waarvan je dacht dat het je altijd staande hield maar nu je het losgelaten hebt, je alleen maar ruimte ervaart, je niet meer vasthouden aan iets. Het voelde voor mij als een opluchting, alsof ik meer energetisch werd, energie. Meer vormloos IN mijn fysieke lichaam. Een bewustzijnssprong uit een illusie, uit het beperkende zelfbeeld weer terug naar je basis, naar heelheid.

Het is nu (altijd al geweest) rechtstreeks naar maar vooral vanuit het hartcentrum. De diepste pijnstukken en programmeringen kunnen niet alleen met mentale inzichten worden opgelost, de vastgezette ladingen dienen ook vrij te komen in je fysieke systeem, door toe te staan deze energieën volledig te voelen, door je heen te laten stromen, zonder oordeel.  

Het kan dus zijn dat je diepste en oudste patroon die is ontstaan uit een overlevingsmodus, jouw nu vraagt om los te laten. Om ook dit nu echt los te laten, tot in het diepst weggestopte hoekje van je fysieke lichaam. Waar deze verkramping al die tijd heeft vastgezeten en in stand is gehouden in een onderliggende bewuste maar vooral onbewuste vastgezette energetische laag.    

Jij bent het middelpunt van jouw universum. Hoe meer jij hier uit stapt en jouw hartspace verlaat des temeer jij geleefd zal worden (door anderen). Omdat je steeds meer in je hoofd gaat zitten en niet meer in verbinding bent met je gevoel, je lichaam, je hart, met jezelf als Bron zijn. Je lichaam is hierdoor steeds minder bezield door jou. We zijn nu hier op aarde, in een fysiek lichaam. Je hart roept om naar jezelf te luisteren, meer af te stemmen in jezelf, jezelf uit te lijnen, te stromen, onvoorwaardelijk. Het vraagt moed en zelfliefde om deze patronen definitief achter je te laten.

In deze huidige tijd, als je überhaupt nog van lineaire tijd kunt spreken, kan je niet anders dan alles wat zich aandient er volledig laten zijn. Niks meer wegduwen, groter of kleiner maken. We gaan steeds transparanter worden. We zijn energetische wezens in een fysiek lichaam. Echter dit vraagt ook steeds meer om alle vastgezette energie uit je fysieke lichaam te releasen. Energie kan niet (meer) vastgehouden worden, wil niet vastgehouden  worden, alleen vrij stromen, door je heen en weer weg. Je kan pas balans, stroming en innerlijke rust manifesteren als jij dit in jezelf toestaat. Toestaat in jezelf te ervaren, te laten stromen. Dit kan je gaandeweg een gevoel  geven van steeds meer je eigen anker zijn in jouw oneindige innerlijke ruimte, steeds meer vanuit balans en innerlijke rust, stromend.   

In verbinding 💕, Ursula